δύο κόσμοι

Ο Κόσμος Κάτω & Πάνω από τη Γραμμή

Ο τρόπος που βιώνουμε την πραγματικότητα και τον κόσμο

δεν είναι πάντα ένας και συγκεκριμένος.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε παρατηρήσει

ότι βιώνουμε τη ζωή με δύο πολύ διαφορετικούς τρόπους.

Σαν να υπάρχουν δύο κόσμοι.

Ο κόσμος κάτω από τη γραμμή

και ο κόσμος πάνω από τη γραμμή.

Ο κόσμος κάτω από τη γραμμή

Στον κόσμο κάτω από τη γραμμή

η βασική μας δέσμευση είναι να έχουμε δίκιο

και να αμυνόμαστε για να προστατευτούμε.

Στην ουσία, να προστατευτεί το εγώ μας.

Εδώ η ζωή συχνά βιώνεται σαν βάρος.

Σαν να κουβαλάμε έναν βράχο.

Και αυτόν τον βράχο τον ονομάζουμε

«αγώνα της ζωής»,

«βάρη της ζωής».

Ο βράχος αυτός σχετίζεται με την αίσθηση έλλειψης.

Έλλειψη χρόνου.

Έλλειψη χρημάτων.

Έλλειψη ενέργειας.

Έλλειψη αγάπης ή συντροφικότητας.

Και έτσι αγωνιζόμαστε συνεχώς

να αποκτήσουμε κάτι που πιστεύουμε ότι μας λείπει.

Στον κόσμο κάτω από τη γραμμή

είμαστε εστιασμένοι στις προσωπικές μας ιστορίες.

Ιστορίες του παρελθόντος

που καθορίζουν ποιοι είμαστε,

πώς σκεφτόμαστε

και πώς συμπεριφερόμαστε.

Αυτές οι ιστορίες γίνονται η μοναδική μας πραγματικότητα.

Και μέσα σε αυτές

ο καθένας μας ζει το δικό του δράμα.

Υπάρχει σχεδόν πάντα

ένα αίσθημα υποβόσκοντος κινδύνου.

Κίνδυνος για αποδοχή.

Κίνδυνος για ασφάλεια.

Κίνδυνος για αξία.

Και όλα αυτά γεννούν

μια βαθύτερη ανάγκη:

την ανάγκη για έλεγχο.

Να ελέγχουμε τα γεγονότα,

τους ανθρώπους,

το περιβάλλον,

τον εαυτό μας,

τα αποτελέσματα.

Κάτω από τη γραμμή

αναζητούμε ποιος φταίει.

Η κριτική, η κατηγορία,

η ανάγκη να βρούμε το λάθος

μας ανακουφίζουν προσωρινά.

Χρησιμοποιούμε τον νου

και τον ορθολογισμό

για να δικαιολογήσουμε

όσα πιστεύουμε.

Και βιώνουμε συχνά

μια βαθιά αίσθηση χωριστικότητας.

Σαν να είμαστε μόνοι,

ανταγωνιστικοί,

ξεχωριστοί από τους άλλους.

Το γενικό κάλεσμα εδώ είναι:

να κερδίσουμε.

Γιατί αλλιώς

μοιάζει να απειλείται η ασφάλειά μας.

Ο κόσμος πάνω από τη γραμμή

Υπάρχει όμως και ο κόσμος πάνω από τη γραμμή.

Εδώ η βασική μας δέσμευση

δεν είναι να έχουμε δίκιο.

Είναι η μάθηση.

Η περιέργεια.

Το άνοιγμα.

Η εξέλιξη.

Κάθε κατάσταση,

κάθε άνθρωπος,

κάθε ερέθισμα

γίνεται πρόσκληση για μάθηση

και όχι απειλή.

Η ζωή εδώ

δεν βιώνεται τόσο σοβαρά.

Υπάρχει χώρος για χιούμορ.

Για απόσταση.

Για ελαφρότητα.

Όταν είμαστε πάνω από τη γραμμή

ακούμε αληθινά τους άλλους.

Χωρίς να ετοιμάζουμε απαντήσεις.

Χωρίς άμυνα.

Και μιλάμε αυθεντικά,

από την καρδιά,

σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό.

Έχουμε πεποιθήσεις,

αλλά δεν είμαστε κολλημένοι σε αυτές.

Τις παρατηρούμε.

Τις εξετάζουμε.

Τις αναθεωρούμε.

Η ζωή μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι

και λιγότερο με ανάβαση σε βουνό

κουβαλώντας έναν βράχο.

Έχουμε αξίες.

Και εμπιστοσύνη σε αυτές.

Ξέρουμε τι είναι σημαντικό

και τι όχι.

Το ερώτημα

Στην πραγματικότητα,

όλοι ανεβοκατεβαίνουμε συνεχώς

πάνω και κάτω από τη γραμμή.

Άλλοτε περισσότερο στο ένα πεδίο,

άλλοτε στο άλλο.

Και το ερώτημα δεν είναι

πώς θα μείνουμε μόνιμα πάνω από τη γραμμή.

Το ερώτημα είναι:

Τι είναι αυτό που μας ρίχνει κάτω;

Και τι είναι αυτό που μας ανεβάζει;

Είναι άραγε τυχαίο;

Εξαρτάται μόνο από τα εξωτερικά γεγονότα;

Ή υπάρχει κάτι που μπορούμε να αναγνωρίσουμε;

Αυτό είναι το σημείο

από όπου ξεκινάμε.