Συναίσθημα και στρατιωτικοποιήση

Όταν το συναίσθημα δεν λέγεται… στρατιωτικοποιείται

Η δυναμική «Αποφυγή – Στρατιώτης» μέσα μας

Υπάρχουν οικογένειες όπου δεν επιτρέπεται να φανεί η δυσκολία.

Δεν σηκώνεται φωνή. Δεν γίνεται σκηνή. Δεν υπάρχει χώρος για κλάμα.

Μόνο μια σιωπή που λέει:

«Μη μας διαλύσεις τώρα… κράτα λίγο ακόμα».

Σε τέτοια περιβάλλοντα δεν εξαφανίζεται το συναίσθημα.

Κάποιος το κουβαλάει.

Και συχνά — είναι το παιδί.

Πώς γεννιέται ο "στρατιώτης"

Όταν ένα παιδί νιώθει ότι ο γονιός δεν αντέχει κάτι (λύπη, φόβο, θυμό), τότε το παιδί κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα:

Προσαρμόζεται.

Δεν είναι επιλογή. Είναι ένστικτο επιβίωσης.

Έτσι δημιουργούνται εσωτερικοί ρόλοι όπως:

• «Να είμαι ήρεμος για να μην ανησυχούν.»
• «Δεν πρέπει να γίνομαι βάρος.»
• «Να είμαι δυνατός, αλλιώς θα χαθούν.»
• «Να είμαι καλός, να μη δημιουργώ πρόβλημα.»

Εδώ γεννιέται ο στρατιώτης:

ένα μέρος που μαθαίνει να σηκώνει βάρη πριν καν μάθει να ζητάει αγκαλιά.

Δεν είναι λάθος αυτό. Είναι αγάπη.

Δεν έγινε από αδυναμία.

Πολλές φορές έγινε από βαθιά αγάπη — «να μη στεναχωρήσω τους γονείς μου».

Αλλά είναι αγάπη που κόστισε ακριβά:

• Ανέστειλε τη φυσική παιδικότητα,
• έμαθε στο σώμα να μένει σε επιφυλακή,
• μπέρδεψε τη φροντίδα με την υπευθυνότητα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι «φταίνε» οι γονείς.

Σημαίνει ότι το σύστημα έκανε ό,τι μπορούσε για να αντέξει.

Το αόρατο βάρος

Μπορεί σήμερα να νιώθεις:

• ότι πρέπει «να είσαι εντάξει» για όλους,
• ότι δεν έχεις χώρο για εσένα,
• ότι αν χαλαρώσεις κάτι θα διαλυθεί,
• ότι έχεις μόνιμη ένταση — χωρίς ξεκάθαρο λόγο.

Κι όμως… υπάρχει λόγος.

Το σώμα σου ίσως ακόμη πιστεύει ότι αν κατεβάσει την ασπίδα,

κανείς δεν θα κρατήσει το σπίτι όρθιο.

Μπορεί να αλλάξει αυτό;

Ναι — αλλά όχι με βία.

Δεν χρειάζεται να εξοντώσεις τον στρατιώτη.

Δεν χρειάζεται να τον πολεμήσεις.

Χρειάζεται να τον συναισθανθείς.

Η αλλαγή ξεκινά με πολύ μικρά βήματα:

• Να παρατηρήσεις πότε σηκώνεις την πανοπλία.
• Να αναγνωρίσεις ότι κάποτε σε προστάτεψε.
• Να δοκιμάζεις παύσεις μικρές, χωρίς υποχρέωση.
• Να εκφράζεις συναισθήματα με απλές φράσεις, όχι με ένταση:
  «Τώρα νιώθω φόβο και δυσκολεύομαι να το πω».

Όταν αυτό γίνει έστω μια φορά —

ο στρατιώτης δεν είναι πια μόνος.

Ένα ερώτημα που μπορεί να ανοίξει χώρο

Αν χαλάρωνα τότε… τι φοβόμουν ότι θα συνέβαινε;

Μπορεί να μην έρθει απάντηση αμέσως.

Μπορεί να έρθει σαν αίσθηση στο σώμα, σαν κόμπος, σαν σιωπή.

Αλλά από εκεί ξεκινάει ο δρόμος:

όχι από το να αλλάξεις τον εαυτό σου —

αλλά από το να δώσεις χώρο σε αυτόν που προστάτεψε τη ζωή σου.

Δεν χρειάζεται να είσαι στρατιώτης για πάντα.

Υπάρχει ένας ρόλος πριν από αυτόν —

εκείνος που απλώς έχει το δικαίωμα να νιώθει.

Κι ίσως τώρα να έχει έρθει η στιγμή να τον ξανασυναντήσεις.

θέλεις να λαμβάνεις άρθρα μου;