Καλάθι
0
0,00 €
Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM) με σχολιασμό του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ (ΡΕΝ) & δικό μου (Κ)
ACIM - Μάθημα 5
Ποτέ δεν είμαι ταραγμένος για το λόγο που νομίζω.
ΡΕΝ - Μάθημα 5
Ο νους μου δεν καταλαβαίνει τον πραγματικό λόγο που είναι ταραγμένος.
Ο νους βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία αυτοδικαίωσης, καθώς αναζητά να έχει «δίκιο» και να βρει όλους τους άλλους λάθος. Γι' αυτό αποφεύγει την αυτογνωσία και την αλήθεια για το τι αισθάνεται και γιατί ταράζεται. Προτιμά να εκφράζει θυμό και να διαφωνεί για να αποδείξει ότι έχει δίκιο, παρά να παραδεχτεί ότι νιώθει αυτοαμφισβήτηση, φόβο ή ενοχή. Το εγώ δεν μπορεί να αποδεχτεί την αδυναμία και τα λάθη του. Γι' αυτό το
λόγο, σπάνια κατανοεί (εκτός μετά από πολλά χρόνια αυτογνωσίας και μελέτης της αλήθειας) ότι ταράζεται λόγω της δικής του άγνοιας, του φόβου, του πόνου, της ενοχής και του θυμού του. Αναζητά να βρει λάθη στους άλλους και στον κόσμο και αποτυχαίνει να συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι θεϊκά και συμβαίνουν για το αμοιβαίο συμφέρον μας. Ο νους μας ταράζεται επειδή δεν συνειδητοποιεί τη θεϊκή μας φύση και ταυτίζεται με το σώμα και το νου κι έτσι φοβάται και γίνεται αμυντικός. Όταν είμαστε ταραγμένοι, χρειάζεται μόνο να θέσουμε στον εαυτό μας αυτές τις απλές ερωτήσεις, «Γιατί φοβάμαι εδώ; Τι κινδυνεύει για μένα εδώ; Η αξία μου, η ασφάλειά μου, η ελευθερία μου, η ανάγκη μου για έλεγχο;» Απαντώντας αυτές τις ερωτήσεις, θα έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια σε σχέση με το γιατί έχουμε χάσει την ειρήνη και την αγάπη μας. Τότε μπορούμε να προχωρήσουμε για να θυμηθούμε τη θεϊκή μας φύση και να επιστρέψουμε στην αίσθηση της ασφάλειας και της ειρήνης.
Κ - Μάθημα 5
Το μάθημα αυτό αναλύει την έννοια ότι ο νους μας δεν κατανοεί τον πραγματικό λόγο που είναι ταραγμένος. Συχνά, ο νους μας προσπαθεί να αυτοδικαιολογηθεί και να βρει εξωτερικούς λόγους για την ταραχή του, αντί να εξετάσει βαθύτερα τις εσωτερικές αιτίες. Αυτή η τάση να κατηγορούμε τους άλλους ή τις καταστάσεις, προκειμένου να νιώσουμε ότι έχουμε «δίκιο», κρύβει την αληθινή αιτία της ταραχής μας, η οποία συνήθως σχετίζεται με φόβο, ενοχή, πόνο ή θυμό που απορρέουν από την ταύτισή μας με το εγώ και το σώμα.
Το εγώ μας, για να προστατευτεί, αποφεύγει να αναγνωρίσει τις αδυναμίες και τα λάθη του. Έτσι, σπάνια συνειδητοποιούμε ότι ταραζόμαστε λόγω της δικής μας άγνοιας και ψευδαισθήσεων. Αντί να κατανοήσουμε ότι όλα είναι θεικά και ότι συμβαίνουν για το αμοιβαίο καλό μας, εστιάζουμε σε εξωτερικές αιτίες και αποτυγχάνουμε να αντιληφθούμε τη βαθύτερη αλήθεια.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τον πραγματικό λόγο της ταραχής μας, το κείμενο προτείνει να αναρωτηθούμε τι φοβόμαστε σε κάθε περίπτωση που αισθανόμαστε αναστατωμένοι. Ποιες από τις βασικές μας ανάγκες – όπως η αξία, η ασφάλεια, η ελευθερία ή η ανάγκη για έλεγχο – νιώθουμε ότι κινδυνεύουν; Με την απάντηση αυτών των ερωτήσεων, μπορούμε να πλησιάσουμε την αλήθεια και να επιστρέψουμε στην ειρήνη και στην αγάπη, θυμούμενοι τη θεϊκή μας φύση και την πραγματική μας ασφάλεια.