Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM) με σχολιασμό του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ (ΡΕΝ) & δικό μου (Κ)

ΡΕΝ - Μάθημα 7

Ο νους μου βλέπει μόνο το παρελθόν.

Είναι ουσιαστικό να χρησιμοποιούμε αυτές τις φράσεις για να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε ο νους ούτε οι σκέψεις και τα συναισθήματά του. Είμαστε θεϊκοί. Αλλά ο νους μας είναι προγραμματισμένος από ένα ανύπαρκτο παρελθόν και προβάλλει αυτό το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον. Δεν μπορούμε να δούμε τίποτα όπως είναι. Κατασκευάζουμε κάθε εικόνα βασισμένοι σε εμπειρίες του παρελθόντος και ιδιαίτερα στις συναισθηματικά φορτισμένες εμπειρίες. Όταν ο νους μας αντιλαμβάνεται κάποιον ή κάτι, το κοιτάζει μέσα από πολλά φίλτρα, σαν «χρωματιστά γυαλιά» που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν. Αυτά τα «χρωματιστά γυαλιά» μάς κάνουν να αντιλαμβανόμαστε τον καθένα και το καθετί σαν διάφορες αποχρώσεις των χρωμάτων με τα οποία έχουμε προγραμματιστεί. Αν φοράμε ροζ γυαλιά, ο κάθε άνθρωπος και το κάθε πράγμα θα έχουν κάποια απόχρωση του ροζ. Αν φοράμε γυαλιά που λένε, «Δεν αξίζω και κανείς δεν με αγαπά», όλοι οι άνθρωποι και τα γεγονότα θα αντανακλούν πίσω σε μας κάποιον τύπο αυτοαπόρριψης.

Οι προδιαθέσεις και οι προκαταλήψεις μας προς όντα και αντικείμενα εξαρτώνται από τις εμπειρίες μας με αυτό το συγκεκριμένο ον, αντικείμενο ή γεγονός. Επηρεάζονται, επίσης, από τις εμπειρίες μας με την ομάδα στην οποία κατατάσσουμε αυτό που βλέπουμε πχ άνδρες, γυναίκες, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, άθεοι, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Τούρκοι, πολιτικοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, πολιτικές οργανώσεις, τύπος ενδυμασίας, επάγγελμα, ηλικία, εμφάνιση. Όλα αυτά επιδρούν στη νοητική μας αξιολόγηση, η οποία επηρεάζεται, επίσης, από εμπειρίες προηγούμενης ζωής (σε χρόνο και χώρο) με το συγκεκριμένο ον, αντικείμενο, γεγονός ή και γενικότερα. Ακόμη επηρεάζεται από τις βασικές σκεπτομορφές μας για τη ζωή την ίδια, όπως, «η ζωή είναι επικίνδυνη και δύσκολη» ή «δεν αξίζω και θα αποτύχω ή θα απορριφθώ», «κανείς δεν νοιάζεται για μένα ή κανείς δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μου». Επομένως, αντιλαμβανόμαστε αυτό που είμαστε προγραμματισμένοι να δούμε από το παρελθόν και σπάνια μπορούμε να δούμε κάποιον ή κάτι όπως είναι – σαν να το βλέπουμε για πρώτη φορά.

Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό σε σχέση με ανθρώπους, συμπεριφορές και άλλα ερεθίσματα που ο νους μας συσχετίζει με κάποια μορφή κινδύνου. Οι μηχανισμοί αυτοάμυνας ενεργοποιούνται και αντιδρούμε αυτόματα, χωρίς να μπορούμε να δούμε πραγματικά τι συμβαίνει. Ελεγχόμαστε από προηγούμενους συσχετισμούς και από τους αυτόματους μηχανισμούς άμυνάς μας.

Δεν προβάλλουμε μόνο πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που δεν υπάρχουν, αλλά και προσελκύουμε αυτό που είναι συναισθηματικά φορτισμένο για μας. Έχουμε την τάση να αναδημιουργούμε τον ίδιο τύπο καταστάσεων εφόσον είναι οδυνηρές για μας. Οι νοητικές διαδικασίες μας ερμηνεύουν, προβάλλουν και προσελκύουν επανειλημμένα τις ίδιες πραγματικότητες.

Το κλειδί της απελευθέρωσης από αυτή τη συμπεριφορά, που θυμίζει ρομπότ, είναι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους για όλο το παρελθόν. Αυτό γίνεται εύκολο όταν αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας άλλος και ότι εμείς είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για την πραγματικότητά μας και ότι κανένας δεν ήταν ποτέ η αιτία (αλλά μόνο το μέσο) της πραγματικότητάς μας και εμείς δεν ήμασταν ποτέ η αιτία (αλλά μόνο το μέσο) της δικής του πραγματικότητας. Έτσι η συγχώρεση είναι φυσική και εύκολη. Όλοι όσοι μπορεί να έχουν κάνει κάτι σε μένα στο παρελθόν είναι απλά ηθοποιοί στο έργο που εγώ έχω επιλέξει και συγγράψει για τη δική μου αφύπνιση. Το ίδιο ισχύει για τους άλλους. Μ' αυτό τον τρόπο, απελευθερωνόμαστε από την πίκρα, τον θυμό, την ενοχή και τον φόβο.

Τώρα μπορούμε να βλέπουμε περισσότερο αυτό που είναι, αντί γι' αυτό που ήταν.