Καλάθι
0
0,00 €
Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
Μάθημα 1
6
Δεν έχω ουδέτερες σκέψεις.
η κατανόηση μου·
Η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν ουδέτερες σκέψεις υποδηλώνει ότι κάθε σκέψη που γεννιέται στο νου ανήκει σε ένα από δύο βασικά συστήματα πεποιθήσεων:
1. Το πρώτο σύστημα βασίζεται στην αντίληψη ότι η ανθρώπινη ύπαρξη περιορίζεται στη φυσική διάσταση του σώματος, το οποίο είναι θνητό, διαχωρισμένο από τους άλλους και τον σύμπαν, και ευάλωτο στους κινδύνους και τις δυσκολίες του κόσμου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο κόσμος γίνεται αντιληπτός ως απειλητικός, γεμάτος κινδύνους και αδικίες, και η ανθρώπινη φύση χαρακτηρίζεται από αδυναμία, ενοχή και την αίσθηση ότι δεν είναι άξια της Θείας Χάρης.
2. Από την άλλη, το δεύτερο σύστημα πεποιθήσεων εστιάζει στην αθωότητα, την αγάπη και την ενότητα του ανθρώπου με το σύμπαν και όλα τα όντα.
Σε αυτήν την αντίληψη, ο άνθρωπος είναι ένα αθάνατο πλάσμα, γεμάτο αγάπη και αξιαγάπητο, που αξίζει όλα τα καλά της ζωής. Υπάρχει μια βαθιά αίσθηση δύναμης και ικανότητας να υλοποιήσει κανείς τις επιθυμίες του στον φυσικό κόσμο, συχνά με τρόπους που μοιάζουν θαυμαστοί.
Η ζωή γίνεται αντιληπτή ως ένα πεδίο ασφάλειας, αγάπης και ειρήνης, όπου όλα τα όντα είναι προεκτάσεις της ίδιας της ύπαρξης, και δεν υπάρχει κανένας λόγος για φόβο ή εχθρότητα.
Καμία σκέψη δεν είναι ουδέτερη διότι κάθε σκέψη εντάσσεται σε ένα από αυτά τα δύο συστήματα πεποιθήσεων.
Μια σκέψη που επικεντρώνεται στον διαχωρισμό, την κριτική, την προσωπική σύγκριση ή την αίσθηση κινδύνου και ανάγκης για προστασία, ανήκει στο πρώτο σύστημα.
Αντίθετα, οι σκέψεις που εδραιώνονται στην ενότητα, την αγάπη, την αθωότητα και την πίστη στον Θεό και τη θετική φύση της ζωής, ανήκουν στο δεύτερο σύστημα.
Έτσι, κάθε σκέψη λειτουργεί ως μια "ψήφος" για την πραγματικότητα που ο νους επιλέγει να ακολουθήσει, οδηγώντας τη ζωή προς την αντίστοιχη κατεύθυνση..
ο Ρ. Η. Νατζέμυ γράφει:
O νους μου δεν έχει ουδέτερες σκέψεις.
Αυτή είναι μία από τις πιο σημαντικές αλήθειες που εκφράζονται στο ACIM. Κάθε σκέψη βασίζεται πάνω σε μία από τις δύο υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι είμαστε θνητά σώματα, διαχωρισμένα από τους άλλους και τον Θεό και ότι είμαστε αδύναμοι, θνητοί, φθαρτοί, ότι κινδυνεύουμε και ότι ζούμε σε επικίνδυνο κόσμο, όπου πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας ακόμη και με ανήθικους, αν είναι απαραίτητο, τρόπους. Αυτή η αντίληψη συμπεριλαμβάνει ότι είμαστε ένοχοι, ανάξιοι, ότι ο Θεός δεν μας αγαπά και ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τη Θεία Χάρη και, επομένως, ευάλωτοι σε όλων των ειδών τις ασθένειες και τα δεινά, που ίσως ακόμη και να μας αξίζουν.
Το δεύτερο σύστημα πεποιθήσεων είναι ότι είμαστε αθώοι, αξιαγάπητοι, αθάνατοι, παιδιά του Θεού και αξίζουμε όλη την αφθονία, τα θαύματα και τα καλά. Σ' αυτό το δεύτερο σύστημα πεποιθήσεων, νιώθουμε, επίσης, δυνατοί και ικανοί να πραγματοποιήσουμε μέσα σ' αυτόν το φυσικό κόσμο ό,τι χρειαζόμαστε, συχνά με θαυμαστούς τρόπους. Είμαστε καλοί και αγνοί και ένα με το Θεό και όλα τα άλλα όντα. Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβάνοντας τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα έντομα και τη φύση είναι προεκτάσεις της δικής μας ύπαρξης και είμαστε απόλυτα ασφαλείς μαζί τους.
Όταν λειτουργούμε με το πρώτο σύστημα πεποιθήσεων, βιώνουμε φόβο, πόνο, ενοχή, θυμό και σύγχυση. Όταν έχουμε πίστη στο δεύτερο, είμαστε ανοιχτοί, χαλαρωμένοι, ρέουμε με εμπιστοσύνη, αγάπη, ασφάλεια και ειρήνη.
Κάθε μικρή σκέψη εμπίπτει στη μία κατηγορία ή στην άλλη. Κάθε σκέψη, που βασίζεται στην ιδέα ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας, ανήκει στη σωματοκεντρική αντίληψη. Κάθε σκέψη για το παρελθόν και το μέλλον είναι το ίδιο. Κάθε σκέψη προσωπικής σύγκρισης, κρίσης, αξιολόγησης, κτήσης, ανταγωνισμού ή επιτυχίας ανήκει στη σωματοκεντρική αντίληψη.
Επομένως, δεν υπάρχουν ουδέτερες σκέψεις. Κάθε σκέψη είναι μία «ψήφος» για μια συγκεκριμένη πραγματικότητα και μας ευθυγραμμίζει με αυτή την πραγματικότητα.