Καλάθι
0
0,00 €
Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 17
Δεν βλέπω ουδέτερα πράγματα.
Κ> Ο νους δεν βλέπει τίποτα ουδέτερα, διότι κάθε αντίληψη που έχει για τον κόσμο περνά μέσα από το φίλτρο των υποκειμενικών του κριτηρίων και πεποιθήσεων. Τα πράγματα και τα πρόσωπα που εμφανίζονται στην εμπειρία του ατόμου, γίνονται αμέσως αντικείμενα κρίσης και ταξινόμησης σύμφωνα με τις ανάγκες, τις προσκολλήσεις, τους φόβους και τις προκαταλήψεις του. Έτσι, το κάθε τι προσλαμβάνει μια υποκειμενική αξία, που συνδέεται με τα προσωπικά βιώματα και τις ψυχολογικές καταστάσεις του ατόμου.
Αυτή η συνεχής διαδικασία αξιολόγησης και κρίσης καθιστά αδύνατη την ουδέτερη αντίληψη των πραγμάτων. Οι κρίσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές, εμποδίζουν την αληθινή θέαση της πραγματικότητας, γιατί περιορίζουν την αντίληψη σε στενά πλαίσια που καθορίζονται από τον νου και τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις. Η σημασία του να μην κρίνουμε έγκειται στην απελευθέρωση από αυτές τις νοητικές κατηγορίες και προκαταλήψεις, επιτρέποντας στο κάθε τι να εμφανίζεται όπως είναι, χωρίς φορτίσεις θετικές ή αρνητικές.
Η ουδετερότητα στην αντίληψη, λοιπόν, δεν είναι μια κατάσταση αδιαφορίας ή απάθειας, αλλά μια βαθιά κατανόηση ότι όλα όσα βλέπουμε και βιώνουμε είναι εκφράσεις του ίδιου θείου φωτός, ενέργειας ή συνειδητότητας.
Αυτή η θέαση επιτρέπει την ενοποίηση της εμπειρίας, όπου δεν υπάρχουν πλέον διακρίσεις και προτιμήσεις, αλλά μια συνολική και αρμονική αντίληψη της ενότητας και της αγάπης που διέπει όλα τα όντα και τα φαινόμενα.
Η μετάβαση προς αυτή την αντίληψη απαιτεί τη διακοπή της συνεχούς αξιολόγησης και των κρίσεων, και την αποδοχή ότι η αληθινή φύση των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή όσο ο νους επιμένει να τα κατηγοριοποιεί και να τα κρίνει με βάση τις προσωπικές του προσκολλήσεις και φόβους.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
O νους μου δεν βλέπει ουδέτερα πράγματα.
Εφόσον δεν έχουμε ουδέτερες σκέψεις, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τίποτα ουδέτερα. Τοποθετούμε το καθετί που βλέπουμε σε νοητικές κατηγορίες, κάνοντας κρίσεις απόλυτα υποκειμενικής αξίας, βασισμένες στις ανάγκες, στις προσκολλήσεις, στους φόβους και στις προκαταλήψεις μας. Μας αρέσουν κάποια πρόσωπα και πράγματα και έχουμε αποστροφή (δυνατή ή αδύναμη) σε άλλα. Βασιζόμαστε στην εκάστοτε αντίληψή μας. Επομένως, η σημασία που δίνεται στο μάθημα είναι να μην κρίνουμε – ούτε και θετικά. Αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια, χρειάζεται να επιτρέψουμε στο καθετί να γίνει ουδέτερο – χωρίς αρνητική (ούτε και θετική) φόρτιση. Τελικά θα αντιληφθούμε όλα τα πρόσωπα και πράγματα – εκείνα που τώρα μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν – σαν εκφράσεις του ενός θεϊκού φωτός-ενέργειας- συνειδητότητας-Θεού.
Δεν μπορούμε να τα δούμε έτσι όσο κάνουμε αξιολογήσεις και μας αρέσουν και αγαπάμε κάποια πρόσωπα και πράγματα, ενώ νιώθουμε αποστροφή ή φοβόμαστε άλλα.