περίληψη δια ζώσης συνάντησης: / Γιώργος Κιτσάκης 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 7 (Ιούνιος 2024)

(1). Τεχνική μετατόπισης μυαλού. Αλλάζω την σκέψη μου, την κατευθύνω κάπου αλλού (πχ ευγνωμοσύνη).

(2) Αποδοχή αρνητικών συναισθημάτων (δεν κοντράρω)

(3) Παρατήρηση του νου. Δεν είμαι οι σκέψεις μου, δεν είμαι τα συναισθήματά μου.

(4). Έχω φτιάξει στο μυαλό μου έναν ανώτερο κομμάτι ύπαρξης, έναν ανωτερο τρόπο να υπάρχω, τον οποίο και καλλιεργώ. Δεν ασχολούμαι με τα κατώτερα επίπεδα ύπαρξης.

(5). Ρύθμιση αυτόνομου νευρικού συτήματος μέσω αναπνοής.

(6). Επαφή με το εσώτερο παιδί.

(7). Σύνδεση συναισθήματος με παιδικές μνήμες. Ρωτάω δυο ερωτήσεις:

α). Τι το μυαλό μου λέει οτι κινδυνεύει; 

β). Πότε έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα ξανά στο παρελθόν;

Το συναίσθημα είναι προγραμματισμός που ενεργοποιείται από τα ερεθίσματα.

(8). Φέρνω την πρόθεση και μετά χαλαρώνω.

Είναι πολύ σημαντική και μεγάλη τέχνη να καταλάβω την διαφορά του να σπρώχνω τα πράγματα προς τα κάπου από το να επιτρέπω τα πράγματα να συμβούν. .

Θέτω την πρόθεση μου (sankalpa) άλλα παράλληλα δεν ασκώ βία (ahimsa) για να πραγματοποιηθεί. Αν βάλω λίγο παραπάνω μπορεί να το κάψω. Είναι άλλο πράγμα το να θέσω την πρόθεσή μου και άλλο πράγμα είναι η υλοποίηση. Είναι τέχνη με δύο συστατικά:

α. Αποδοχή (αποδέχομαι αυτό που συμβαίνει και δεν ασκώ βια), 

β. Σταθερή-ξεκάθαρη πρόθεση (ξέρω τι επιθυμώ).

Στην ουσία είναι ο οδηγός μας είτε στην μία περίπτωση που κλαίει και φωνάζει, είτε στην άλλη που μας δείχνει τον δρόμο. Το βασικό είναι να μάθουμε να ερχόμαστε σε επαφή με αυτό (με την έσω στροφή), μεχρι που αυτό θα γίνει μια σταθερή κατάσταση. 

Χωρίς βιασύνη και χωρίς την αγωνία που μας έχει φορεθεί να τρέξουμε να βρούμε την γνώση που θα μας γλυτώσει από τον πόνο. Την γνώση την έχουμε μέσα μας, και ερχόμαστε σε επαφή μέσα από την καλλιέργεια, 

Όσο ανοίγουμε την συνείδησή μας, τόσο περισσότερο μετακινούμαστε από τις εξωτερικές συνθήκες και αντιδράσεις προς τα μέσα και λειτουργούμε όλο και περισσότερο από το κέντρο μας. Χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση όμως.

Το μυαλό είναι σαν ένα παιδάκι 4 ετών που φοβάται για το μέλλον και κλαίει για το παρελθόν. Χρειάζεται να το δώ με αγάπη και με αποδοχή και να το αφήσω να κάνει ότι θέλει. Σιγά σίγά θυμάμαι την πρόθεσή που έχω να είμαι σε επαφή με το σώμα μου. Δεν θέλω να επιβληθώ πουθενά και σε κανέναν. Αφήνω το μυαλό μου να κάνει ότι θέλει και απλά ξέρω ποιά είναι η πρόθεσή μου. Θέλω να είμαι ο κηδεμόνας του μυαλού μου και όχι ο δεσμοφύλακας γιατί αλλιώς θα ξεχάσω την δική μου σχέση με το κέντρο μου. (με κάθε αναπνοή χαλαρώνω το σώμα μου τα σημεία που επισκέπτομαι και το σώμα μου με φέρνει στο παρόν)

(1) Φόβος του θανάτου

(2) Φόβος/Αίσθημα απομόνώσης / ξεχωριστότητας

(Ότι είμαστε μόνοι μας. Όμως δεν είμαστε μόνοι μας)

(3) Ευθύνη ελευθερίας (το αίσθημα ότι μπορώ να κάνω αυτό που θα επιλέξω)

Η ευθύνη/φόβος της ελευθερίας ουσιαστικά περιλαμβάνει δυο στοιχεία

α)τι θα πάρω και 

β)τι θα αφήσω. 

Το ζόρι είναι στο τι θα αφήσω. Τις περισσότερες φορές επιλέγω να είμαι σε μια κατάσταση που με δυσκολεύει για να μην αναλάβω την ευθύνη του τι θα αφήσω. Επίσης φοβάμαι ότι η επιλογή που θα κάνω δεν θα είναι η σωστή.

Οι φόβοι 1-3 ενεργοποιούνται με ερεθίσματα που νοιώθουμε ότι χάνουμε την ασφάλεια- ελευθερία-αξία-απόλαυσή μας. Αν πάμε πιό βαθειά θα βρούμε αυτούς τους φόβους που είναι πανανθώπινοι.

Κάθε επιλογή που έχουμε κάνει είχε μέσα ένα παζάρι (πάρε – δώσε). Σε κάθε παζάρι πρέπει να ξέρω τι παίρνω και τι δίνω.

Στην ουσία οι φόβοι 1-3 δεν υπάρχουν. Το θέμα είναι πως θα φτάσω εκεί. Ψάχνω να βρώ μέσα από ποιές διαδικασίες ενεργοποιούνται οι φόβοι ούτως ώστε να φτασω στο συμπέρασμα ότι όλα είναι ένα και να είναι βίωμα και όχι θεωρία.

Χρειάζεται να βιώσουμε πολλά πράγματα για να πάμε παραπέρα (Έσω στροφή, χαλαρότητα, μη βία, να βιώσουμε ότι είμαστε ασφαλείς στο τώρα, τριβή με την διδασκαλία κτλ), αλλιώς θα ψάχνουμε να βρούμε ασφάλεια και αξία.

• Όλα αλλάζουν, δεν υπάρχει κάτι σταθερό. Η ενεργεια είναι κάτι το οποίο μεταβάλλεται. Δεν χάνεται τίποτα.

Όπου πιστέψουμε ότι υπάρχει μια σταθερότητα και ότι κάτι είναι συμπαγές, θα την πατήσουμε. Το μόνο που μπορεί να διατηρηθεί για πάντα, είναι αυτό που υπάρχει στο κέντρο της καρδιάς μας το οποίο είναι αιώνιο, άφθαρτο, αμετάβλητο και κοινό σε όλους μας.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ

1. Νοιώθουμε ότι έχουμε επιλογές στην ζωή μας ή νοιώθουμε ότι είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πράγματα; (πολλές φορές νοιώθουμε δεν έχουμε επιλογές ενώ έχουμε. Χρειάζεται να το εξετάσουμε, να το αμφισβητήσουμε).

2. Δες το παιδάκι, φέρε το στον χώρο της καρδιάς και απλά κοίτα το.α) Δώσε του τον χώρο να σου πει πως αισθάνεται. β) Νοιώσε αν μπορείς ότι το αγκαλιάζεις, ότι το προστατεύεις. γ)Νοιώσε ότι είσαι εσύ το παιδάκι που αγκαλιάζεις και προστατεύεις. δ) Γίνε ο κηδεμόνας και αγκάλιασε το παιδάκι ξανά...