Η Εσωτερική Σύγκρουση (6 από 12)

Η Συνάντηση του Παλιού με το Νέο 

Μετά το ανεπίστρεπτο άνοιγμα,
κάτι πολύ ανθρώπινο και πολύ αληθινό συμβαίνει:
το παλιό μας σύστημα δεν εξαφανίζεται.
Συναντά το νέο.

Και αυτή η συνάντηση
δεν είναι ούτε ομαλή,
ούτε γραμμική,
ούτε εύκολη.

Είναι η εσωτερική σύγκρουση.

Για πρώτη φορά η ζωή μας μοιάζει
χωρισμένη στα δύο:

• ένα μέρος που ξέρει τι είναι αληθινό,

• και ένα μέρος που φοβάται να το ακολουθήσει.

Το παλιό μοτίβο —όσο περιοριστικό κι αν ήταν—
έχει χτιστεί επάνω στην ανάγκη για ασφάλεια.
Δεν φεύγει επειδή το θέλουμε.
Δεν εξαφανίζεται επειδή "το καταλάβαμε".

Το παλιό θέλει να μας προστατεύσει.
Το νέο θέλει να μας εξελίξει.

Κανένα δεν είναι εχθρός.
Αλλά δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.

Το παλιό λέει:
"Μην αλλάξεις. Είναι επικίνδυνο."
Το νέο λέει:
"Αν δεν αλλάξεις, θα πονέσεις άλλο τόσο."

Το παλιό λέει:
"Μείνε όπως ξέρεις."
Το νέο λέει:
"Γίνε αυτό που είσαι."

Το παλιό λέει:
"Ασφάλεια."
Το νέο λέει:
"Αλήθεια."

Αυτή η εσωτερική ένταση δεν είναι λάθος.
Δεν είναι αποτυχία.
Δεν δείχνει αδυναμία.

Δείχνει ότι και οι δύο πλευρές του εαυτού
είναι ζωντανές.

Η εσωτερική σύγκρουση είναι η πιο ξεκάθαρη απόδειξη
ότι η μεταμόρφωση έχει ξεκινήσει πραγματικά.
Όσο ο άνθρωπος μένει στην αίσθηση του "τίποτα δεν αλλάζει"
δεν υπάρχει σύγκρουση.

Η σύγκρουση γεννιέται
μόνο όταν δύο καταστάσεις συνειδητότητας
κάθονται στο ίδιο τραπέζι.

Δεν χρειάζεται να τις επιλέξουμε.
Δεν χρειάζεται να τις πολεμήσουμε.
Δεν χρειάζεται να πάρουμε θέση.

Χρειάζεται μόνο να τις ακούσουμε.

Η σύγκρουση λέει:
"Εδώ συναντιούνται δύο εποχές της ζωής σου.
Μια που τελειώνει
και μια που δεν έχει ακόμη αρχίσει."

Κι αυτή η συνάντηση
είναι αναπόφευκτα τριβή.

Η ψυχή θέλει να προχωρήσει.
Το σώμα θέλει να μείνει.
Ο νους προσπαθεί να κρατήσει και τα δύο.
Το συναίσθημα ανεβοκατεβαίνει σαν κύμα.

Αυτή η πολυφωνία δεν είναι χάος.
Είναι γέννα.

Η εσωτερική σύγκρουση δεν είναι μάχη για το ποιος θα επικρατήσει.
Είναι διαδικασία ωρίμανσης του εαυτού.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο το παλιό και το νέο
μαθαίνουν να συνυπάρχουν μέχρι να ενσωματωθούν.

Κάποια στιγμή, μέσα στην ένταση,
εμφανίζεται μια νέα ποιότητα παρουσίας:
ένα μέρος που δεν παίρνει θέση,
δεν φοβάται το παλιό,
δεν βιάζεται το νέο,
και δεν χάνει τον άξονα του.

Αυτό είναι το Κέντρο που αρχίζει να διαμορφώνεται.

Η εσωτερική σύγκρουση δεν είναι το τέλος της ισορροπίας.
Είναι η γένεσή της.