Η Σοφία του Σώματος (7 από 12)

Γείωση, Νευρικό Σύστημα και Πραγματική Σταθερότητα 

Μετά την εσωτερική σύγκρουση,
ο άνθρωπος ανακαλύπτει κάτι απλό και ριζικό:
ότι κανένα πνευματικό άνοιγμα δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί
αν το σώμα δεν είναι έτοιμο να το κρατήσει.

Το σώμα είναι η βάση.
Όχι γιατί είναι "κατώτερο" από την ψυχή,
αλλά γιατί είναι ο χώρος όπου η ψυχή
καλείται να πάρει μορφή μέσα στη ζωή.

Όσο βαθιά κι αν είναι η εσωτερική μας κατανόηση,
αν το νευρικό μας σύστημα δεν μπορεί να τη στηρίξει,
η αλλαγή γίνεται θραύσμα — όχι πραγματικότητα.

Το σώμα δεν είναι εμπόδιο στην εξέλιξη.
Είναι η προϋπόθεση της εξέλιξης.

Για πρώτη φορά ο ταξιδιώτης αρχίζει να καταλαβαίνει
ότι η γείωση δεν είναι τεχνική,
είναι σχέση.

Είναι ο τρόπος που στεκόμαστε στον κόσμο,
ο τρόπος που αναπνέουμε,
ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το βάρος μας,
ο τρόπος που νιώθουμε ότι "ανήκουμε" εδώ.

Η γείωση είναι η αίσθηση
ότι δεν πέφτουμε μέσα στη ζωή —
στεκόμαστε μέσα της.

Το νευρικό μας σύστημα είναι η γέφυρα
ανάμεσα στο παλιό και στο νέο.
Ό,τι ο νους καταλαβαίνει και η ψυχή επιθυμεί,
το σώμα πρέπει να το κάνει βιωματικό.

Χωρίς αυτό,
η αυτογνωσία γίνεται σκέψη,
το όραμα γίνεται προσδοκία,
η αλλαγή γίνεται άγχος.

Το σώμα "ξέρει" πριν από τον νου.
Ξέρει πότε είμαστε ασφαλείς,
πότε φοβόμαστε,
πότε αντιστεκόμαστε,
πότε ανοίγουμε πραγματικά.

Και έχει τον δικό του ρυθμό.

Ο εαυτός αλλάζει με άλματα.
Το σώμα αλλάζει με βήματα.

Αν δεν σεβαστούμε αυτόν τον ρυθμό,
η εσωτερική ένταση γίνεται υπερφόρτωση.

Γι' αυτό, σε αυτή τη φάση,
η σοφία του σώματος είναι πιο σημαντική
από οποιαδήποτε πνευματική γνώση.

Η επιστροφή στον φυσικό ρυθμό
είναι η πραγματική αρχή του εσωτερικού μονοπατιού:

η αναπνοή που σταθεροποιεί,
η αίσθηση του βάρους στα πέλματα,
η σύνδεση με τη γη,
το περπάτημα χωρίς βιασύνη,
η ικανότητα να νιώθουμε το μέσα μας
χωρίς να τρομάζουμε.

Αυτό που ονομάζουμε "ασφάλεια"
δεν είναι σκέψη —
είναι σωματική εμπειρία.

Το σώμα μάς δείχνει την αλήθεια
πριν την εκφράσουμε με λόγια.

Και όταν αρχίζει να ρυθμίζεται,
τότε για πρώτη φορά το νέο
παύει να είναι απειλή
και γίνεται δυνατότητα.

Στη σοφία του σώματος υπάρχει κάτι βαθύ:
μια απλή, αθόρυβη σταθερότητα
που μας επιτρέπει να προχωρήσουμε
χωρίς να διαλυθούμε.

Η γείωση δεν είναι το τέλος της πορείας.
Είναι το έδαφος στο οποίο
η υπόλοιπη πορεία μπορεί επιτέλους να σταθεί.

Από αυτό το σημείο και μετά,
η αλλαγή δεν είναι πια μόνο εσωτερική.
Αρχίζει να γίνεται ενσώματη.

Κι αυτό είναι το πρώτο πραγματικό βήμα
προς την αληθινή ελευθερία.