Συνέπεια (11 από 12)

Η Δύναμη που Ενώνει Όλα τα Στάδια 

Σε κάθε εσωτερική πορεία έρχεται μια στιγμή
όπου ο άνθρωπος καταλαβαίνει
ότι η μεταμόρφωση δεν χρειάζεται πλέον
περισσότερη έμπνευση ή περισσότερη γνώση.
Χρειάζεται συνέπεια.

Όχι αυστηρότητα.
Όχι πειθαρχία με την κλασική έννοια.
Αλλά την απλή, ήρεμη δύναμη
του να επιστρέφουμε ξανά και ξανά
στον αληθινό μας ρυθμό.

Η συνέπεια δεν φαίνεται στις «μεγάλες» στιγμές.
Φαίνεται στις μικρές:

στον τρόπο που ξεκινάμε το πρωί,
στον τρόπο που διαχειριζόμαστε την ένταση,
στον τρόπο που θυμόμαστε να αναπνεύσουμε,
στον τρόπο που στεκόμαστε στο σώμα μας,
στον τρόπο που επιστρέφουμε όταν χανόμαστε.

Η αλλαγή δεν σταθεροποιείται
επειδή «αποφασίσαμε» να αλλάξουμε.
Σταθεροποιείται επειδή
κάτι μέσα μας επιλέγει την επιστροφή.

Κάθε μέρα.
Αργά.
Με απλότητα.

Η συνέπεια είναι η απόδειξη
ότι η νέα ταυτότητα δεν είναι ιδέα,
είναι πραγματικότητα.
Γιατί μόνο το αληθινό αντέχει στο χρόνο.

Η έμπνευση δίνει φωτιά.
Η συνέπεια δίνει μορφή.

Χωρίς συνέπεια,
η αλλαγή παραμένει εσωτερική εμπειρία.
Με συνέπεια,
γίνεται ζωή που μπορείς να στηριχτείς επάνω της.

Η συνέπεια δεν σημαίνει ότι όλα πηγαίνουν καλά.
Σημαίνει ότι, ό,τι κι αν συμβεί,
υπάρχει μέσα μας μια σταθερή κατεύθυνση.
Ένα σημείο που δεν το αγγίζει η ταραχή.

Μια αγκύρωση.

Αυτή η αγκύρωση δεν είναι άσκηση.
Είναι σχέση με τον εαυτό.

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να λειτουργεί από αυτή τη σχέση,
κάτι αλλάζει αθόρυβα:

η μέρα δεν τον παρασύρει τόσο εύκολα,
η ένταση δεν γίνεται χάος τόσο γρήγορα,
τα παλιά μοτίβα εμφανίζονται λιγότερο συχνά,
η καρδιά παραμένει πιο παρούσα.

Η συνέπεια χτίζει εμπιστοσύνη.
Και χωρίς εμπιστοσύνη,
καμία αλλαγή δεν μπορεί να βαθύνει.

Εμπιστοσύνη όχι σε κάτι έξω από εμάς,
αλλά στον εαυτό που αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε.

Η συνέπεια δεν μας κάνει «τέλειους».
Μας κάνει πραγματικούς.
Και όταν είμαστε πραγματικοί,
έχουμε πρόσβαση σε κάτι που πάντα ήταν εκεί:
τη δύναμη να στεκόμαστε μέσα στη ζωή
χωρίς να χάνουμε την επαφή με το κέντρο μας.

Σε αυτό το σημείο,
η μεταμόρφωση δεν είναι πια διαδικασία.
Είναι χαρακτήρας.
Είναι στάση.
Είναι τρόπος ύπαρξης.

Η συνέπεια ενώνει όλα τα στάδια του Ταξιδιού
και τα μετατρέπει σε ζωή που αντέχει να αγαπηθεί και να ζήσει.

Από εδώ προχωράμε στην τελική φάση:

την ενσωμάτωση,
όπου ο άνθρωπος αρχίζει να ζει
όχι μόνο «σε σύνδεση»,
αλλά από τη σύνδεση.